Historia obuwia: od praprzodków do czasów współczesnych

Obuwie w starożytności

Pierwotna forma buta to kawałek splecionych traw lub fragment niegarbowanej skóry zwierzęcej. Elementy te były przywiązane do stopy, tworząc coś, co można określić mianem butów. W starożytnym Egipcie przy tworzeniu obuwia wykorzystywano przede wszystkim łodygi papirusu i liście palmowe. Surowce musiały być odpowiednio przygotowane, żeby stworzyć coś, co mogło nadawać się do użytku. Rośliny moczono i suszono, żeby uzyskać czyste włókno. Podzielone włókno najpierw wybielano, a później farbowano na kolor żółty i czerwony.

Wyniki wykopalisk w Panopolis wykazują, że tamtejsze buty było formowane osobno dla każdej z stop. Inaczej było w przypadku ówczesnych męskich pantofli, pełniących funkcję ozdobną. Z kolei kobiece sandały miały wydłużony kształt podeszwy i były ozdobione specjalnymi rzemykami.

Do popularnego obuwia bizantyjskiego niewątpliwie należy zaliczyć socci, czyli płytkie buty o charakterze ozdobnym, w wielu przypadkach z wydłużonym napiętkiem. Buty wykonywane ze skóry były zdobione na różne sposoby, między innymi kolorowymi nićmi. Socci z Antinoe były zdobione przez wtłaczanie w skórę złoconych motywów. Poza płytkim obuwiem wyróżnić można również buty perskie, określane jako tsangia. Ich cholewka sięgała do połowy łydki, a zdobienia były niezwykle bogate i opierały się na aplikacjach z barwionej skóry.

W tamtych czasach popularne było wytwarzanie sandałów, ponieważ zarówno wtedy, jak i dzisiaj jest to rodzaj obuwia niezwykle popularny w ciepłych krajach. W wielu miejscach sandały wyglądają niemalże tak samo jak te, które użytkowano w starożytności. Jednym z krajów, w którym sandały są znane od wielu lat, jest Japonia. Japończycy poprzez tworzenie różnych sandałów dla różnych warstw społecznych, określali tym samym swój status społeczny.

Grecy mogli się pochwalić wysokiej jakości techniką wykonania obuwia. W V wieku p.n.e. w Grecji zastosowano ażurową wycinankę ze skóry, zamiast tradycyjnie stosowanej skórzanej pętli. W wytwarzanych przez nich sandałach przedstawiano Hermesa, będącego posłańcem bogów. W podróży Grecy używali butów sięgających kolan. Takie same obuwie używali myśliwi, którzy dodatkowo wypełniali cholewkę futrem. Wśród greckich aktorów popularne były koturny. Najprostsze buty nosili chłopi. Ich obuwie formowane było na mokro proporcjonalnie do kształtu stopy. Surowcem stosowanym w wytwarzaniu chłopskich butów była wyprawiona skóra krowy.

Wśród Babilończyków największym zainteresowaniem cieszyły się mokasyny, które były tam używane około 1600 roku p.n.e.. W późniejszym czasie polubili cięższe buty o grubszych podeszwach i wyposażone w rzemienie wokół łydek. Podobne obuwie było używane przez legiony rzymskie, które pokonywały setki kilometrów i potrzebowały obuwia mogącego dobrze spisać się w trudnych warunkach pieszej wędrówki. W czasach późnego imperium sandały intensywnie ozdabiano pięknymi złoconymi ornamentami i wartościowymi kamieniami.

Z mokasynów korzystano głównie w zimniejszych krajach. Marszczony szew zarysowujący przód mokasynów jest nadal obecny w mokasynach Indian Ameryki Północnej czy Lapończyków.